Ik keek naar mijn tenen keek en ik schrok!

Het is oktober. Het wordt kouder. We pakken onszelf in.
Sokken weer aan, toffels en schoenen en laarzen liefst met een lekker warme binnenkant.

Ik ben wel van mening dat je je lekker warm moet houden in deze tijd.
Het kost je lichaam veel energie op het moment dat hij het koud heeft.
Beter is het om veel te bewegen en een natuurlijke warmte te creëren.

Maar goed, dat weet ik nu.

Toen trok ik lekker warme sokken en toffels aan, warm douchen. Alles om warm te voelen.
Om me van buitenaf te verwarmen.

Er was een moment dat ik naar mijn tenen keek en ik schrok!
Een aantal tenen waren paars. Ik begon met warm en koud voetenbaden te nemen.
Lekker insmeren voordat ik naar bed ging.
Extra (laten) masseren om zo mijn doorbloeding te stimuleren.

Ik was me heel bewust van wat ik zag. Na verloop van tijd werd het alleen maar erger.
Alle tenen, vooral van mijn linker voet bleven continue rood van kleur en af en toe kwamen de paarse tenen weer.

Ik weet dat een lichaam signalen geeft, maar ja, nu het verhaal ontrafelen.
Linkervoet, gevoelskant
Rood van kleur, (ingehouden) boosheid?
Paars, wat wil er niet stromen?

Dat was mijn uitganspunt.

Ondertussen kreeg ik aan de achterkant korstjes. Oh man, ik kon er bijna niet meer op lopen.
Het deed zo’n zeer.

Toch even naar de huisarts.
Wintertenen was de conclusie, niets aan te doen.
Nou lekker dan.

Maar hee, Niets aan te doen, daar geloof ik niet in!

Weer mijn eigen pad op.

Ik keer in mijzelf, maak contact met mijn tenen, met de pijn.
Wat heb ik nu nodig?
Ik wacht…op blote voeten lopen, is iets wat in me op komt.

Tegenstrijdig denk ik, mijn hoofd vindt er dus iets van.
In deze tijd moeten we ons warm houden en ik krijg “op blote voeten lopen”.

Oké, ik luister er wel naar. Want dit komt niet voor niets.

Tenen reflecteren, vanuit de voetreflexologie, ons hoofd.
Welke hoofdzaken houden me bezig. Ik kies voor meer mediteren. Rust in mijn hoofd.

Ook kies ik voor koud afdouchen om mijn bloedsomloop te stimuleren.

Sinds 2016 had ik dit. Jarenlang lopen tobben. Iedere herfst tot in de winter weer.
Wel ging het ieder jaar een beetje beter.

Op blote voeten lopen helpt al zoveel!
Gewoon opstaan, blote voeten, zolang als ik het volhield.
Dit werkt aardend en voed het lichaam.

 

Dit jaar gebeurde het!

Ik voel een boosheid in mij. Wow, het wordt steeds heftiger.
Mijn lijf voelt opgebold. Ik reageer op alles met een boosheid of frustratie.
Wat een onrust in mijn lijf, hier moet ik wel iets mee. Mijn lijf geeft het aan.

Geen idee waar dit over gaat.

Ik besluit een afspraak te maken met een therapeut.
Ik kan dit niet alleen, dat voel ik.

Wow! Dit was één van de meest heftige sessies die ik ooit heb ervaren!
Pijnlijk confronterend. Na een heel gesprek kwamen we hier op uit. En dit voelt zo waar.
Ik ben bij mijn geboorte gelijk in de aanpassing gegaan.
Ik leef voor iedereen behalve voor mezelf. Bizar dat dit zo kan gaan.
Als baby al, bijna niet voor te stellen. Tranen tranen.
Maar ik herken het heel sterk. Dat is echt wat ik al heel mijn leven doe.

Bij deze therapeut heb ik me veilig genoeg gevoeld om opnieuw geboren te worden.

Uiteindelijk, vanuit mijn tenen gilde ik, IK BEN HIER VOOR MEZELF!!!

Daarna was ik flabbergasted, heb ik dit ècht zojuist gezegd?
Ja, zei ze, en inderdaad vanuit je tenen.

Sindsdien zijn mijn tenen niet meer rood en niet meer paars. Het opgekropte gevoel is weg.
Dankbaar voor mijn lijf, die prachtig mijn diep gewortelde stukken laat zien.

Dus tja, linkerkant – geraakt in mijn gevoel
Rood en paars, inderdaad ingehouden boosheid, onbewust
Wat wil er niet stromen – Ik

De ervaringen die ikzelf heb. De signalen die mijn lijf me laat zien en ervaren, zorgen ervoor dat ik zo’n sterk vertrouwen heb in het feit dat dit wegwijzers zijn om te helen.
Diep van binnen te helen. Vanuit de kern. We mogen er echt meer naar luisteren en naar handelen.
Dat is waarom ik mensen zo graag verder help in hun proces.
Vastlopen in je lijf doe je niet voor niets!

Neemt niet weg dat mijn oude mechanismes er nog wel zijn. De welbekende pleaser, ik regel het wel, oh dan zet ik het wel om, ik pas mij wel aan, geeft niet.
Tja, het geeft dus wel.

Maar ik ben me ervan bewust. Ik herken het sneller als ik het doe.
….èn, ik durf mijn voeten weer te laten zien! 🙂